Powiat gnieźnieński. Dwór w Grotkowie to cichy świadek historii. Zobacz jak dziś wygląda [FOTO]

Gdyby budynki umiały mówić, dwór w Grotkowie opowiedziałby nam historie kilku pokoleń, dwóch światowych wojen i politycznych przemian, które sprawiły, że wygląda tak, jak teraz.
Wieś, którą po raz pierwszy wspomniano w księgach z XVII wieku, należała wówczas do Klasztoru Klarysek. Niegdyś było własnością Chotomskich. Później przeszło w ręce niemieckie. Już przed 1881 rokiem należało do rodziny Wincklerów i to oni zbudowali w 1880 roku dwór. Stare księgi wskazuję, że oprócz zabudowań folwarku było tam wówczas 9 domów, w których mieszkało 129 osób, w tym 106 katolików i 23 ewangelików. 52 analfabetów. Po powrocie w ręce polskie w okresie międzywojennym własność Grudzielskich.

W 1939 roku właścicielem Grotkowa był Alfons Grudzielski. Majątek w 1926 roku liczył 300 hektarów. Potem zarówno folwark, jak i dwór były dzierżawiony i przez lata przechodził z rąk do rąk. Po wojnie cały majątek zabrał skarb państwa i utworzył tam PGR-y.

W niedalekiej odległości od dworu powstały budynki, w których zamieszkali pracownicy gospodarstwa z rodzinami. Czworaki – bo tak mówi się o tych lokalach stoją w Grotkowie po dziś dzień, a naprzeciw nich, oddzielone jedynie wąską asfaltową drogą wielkie obory, w których dzisiaj hodowane są krowy. Wszystkie drogi prowadzą jednak do dworku otulonego nieco zaniedbanym parkiem dworskim, a raczej jego pozostałościami. Wiekowe drzewa zarosły krzakami, a co słabsze konary spadły na ziemię. Nie zapowiada się, by w parku, niegdyś pełnym życia, znowu zagościł spokój i porządek.

Przy tych drzewach stoi jednak niezmiennie on. Dwór Wincklerów. Wzniesiony na planie prostokąta, fasadą zwrócony na wschód. Budynek parterowo-piętrowy, wybudowany z cegły i nieotynkowany, nakryty dachem dwuspadowym, z dwoma trójkątnymi neogotyckimi wystawkami w obu elewacjach. Południowa bryła dworu jest szersza od północnej, parterowa z poddaszem. Północna część piętrowa, a do jej boków przylegają niższe przybudówki oraz półokrągła alkierzowa przybudówka od północy.

Jak się tutaj mieszka?

- Wspaniale, mi jest tu dobrze

– mówi z uśmiechem mieszkanka jednego z kilku mieszkań w starym dworku. Mimo że część mieszkańców dba o obejście, a rabaty przy starym murze obsadzono kwiatami, zdaje się, że lepsze czasy dla tej budowli już minęły.