Powitanie wiosny w Dziekanowicach z udziałem ok. 800 dzieci

Marzanna nazywana jest także potocznie Śmiercichą. W Wielkopolskim Parku Etnograficznym była możliwość, aby wykonać Marzannę z tradycyjnych, prostych materiałów takich jak słoma, sznurek, patyki. Dla każdej ze zgłoszonych grup przygotowane było stanowisko do wykonania własnych, dodatkowych Marzann. Przy stanowiskach dostępne były wszystkie potrzebne materiały.

Gdy wszystkie Marzanny były gotowe, grupy ustawiły się w korowód (od najmłodszych do starszych). Potem nastąpiło przejście w stronę niecki pod wiatrakami. Grupy ruszając śpiewały tradycyjną przyśpiewkę: „Śmiercicha ze wsi, nowe lotko do wsi”.

Po drodze, każda z grup zanurzała swoją Marzannę w stawku, kałuży lub przygotowanej wanience z wodą. W niecce pod wiatrakami przygotowane było miejsce na ognisko, w którym Marzanna została spalona. Na zakończenie wszyscy udali się na grochówkę.

W IV niedzielę Wielkiego Postu (tzw. Laetare = od łac. Radować się) zwyczajowo przygotowywano ze słomy, trzciny i jałowca specjalną kukłę (Marzannę, zwaną też Śmiercichą) będącą symbolem zimy. Obnoszono ją po wsi, moczono i „pojono” w pobliskich kałużach i stawach, lamentowano nad nią, aby ostatecznie ją spalić i zakończyć czas zimowego odrętwienia i wprowadzić wiosnę do wsi. W ten sposób własnoręcznie i symbolicznie unicestwiano zimę i oczekiwano rychłego nadejścia nowego życia. Dawniej wierzono, że palenie Marzanny miało charakter magiczny i było aktem niebezpiecznym, gdyż niszczyło się pewną złowrogą siłę, która jeszcze w ostatniej chwili mogła człowiekowi zaszkodzić. Z tego powodu, po zakończeniu całego obrzędu pospiesznie oddalano się z miejsca spalenia, aby zima i związana z nią śmierć przepadły na dobre. Z czasem, obrzęd zaczął zmieniać swój charakter, przestał być kojarzony z czymś groźnym czy nadprzyrodzonym i stał się zwyczajową zabawą dzieci i młodzieży. Na drugi dzień po spaleniu Śmiercichy, chodzono z nowym lotkiem (przyozdobioną gałązką), składano życzenia, śpiewano i zbierano dary.