Renata Sarzyńska: Uczyliśmy się od podstaw. Wywiad z kandydatką na Kobietę Przedsiębiorczą 2012

Kiedy zakładała Pani stowarzyszenie, miała Pani czyjeś wsparcie, czy musiała uczyć się wszystkiego od podstaw sama?

-Stowarzyszenie MAKI - czyli Miłość,Aktywność, Korzyść, Integracja - powstało z inicjatywy rodziców osób z niepełnosprawnością intelektualną. Zaangażowanych w nasze dzieło było wielu ludzi rozumiejących złożoność problemów równości, akceptacji i integracji społecznej. Uczyliśmy się wszystkiego od podstaw. To ich wsparcie i potrzeba zmian w tym kierunku stały się fundamentem mojego zaangażowania.

Przedsiębiorczą trzeba być nie tylko w biznesie. Ile czasu i zabiegów potrzeba było, żeby pozyskać miejsce na siedzibę stowarzyszenia?

- Wszystkie nasze działania wymagały dużo zaangażowania i czasu wielu osób. Stowarzyszenie zostało zarejestrowane we wrześniu 2008r. Dzięki życzliwej decyzji prezydenta Jacka Kowalskego i władz miasta Gniezna zaadoptowaliśmy budynek po bibliotece na ulicy Zabłockiego. Był on w opłakanym stanie. Wyremontowaliśmy go, wyposażyliśmy i po pół roku , mimo sceptycyzmu wielu osób, otworzyliśmy Środowiskowy Dom Samopomocy "Dom Tęcza".

Jak funkcjonuje na co dzień Środowiskowy Dom Samopomocy "Dom Tęcza"?

- "Dom Tęcza" otacza opieką i rehabilitacją osoby z niepełnosprawnością intelektualną , które ukończyły 16 rok życia . Zajęcia prowadzone są przez wykwalifikowanych terapeutów zajęciowych, pedagoga, psychologa, rehabilitanta. Dołączyli do nas wolontariusze o wielkich sercach. Zajęcia odbywają się w kilku pracowniach.Jest rehabilitacja, muzykoterapia, teatroterapia. Uczestnicy odkrywają i rozwijają swoje zainteresowania, poszerzają wiedzę,zdobywają nowe doświadczenia. Pobyt w naszym domu umożliwia uczestnikom nawiązywanie nowych kontaktów społecznych. Staramy się wzmacniać ich poczucie własnej wartości, pewności siebie . Współpracujemy też z rodzinami osób niepełnosprawnych; doradzamy i wspieramy rodziców w wielu aspektach wychowawczych i terapeutycznych.

Pewnie prowadzenie stowarzyszenia to codzienna praca, której z zewnątrz nie widać. Co za to jest w tych działaniach największą satysfakcją?

- Nie jesteśmy nastawieni na poklask .Największą satysfakcją jest radość , uśmiech naszych podopiecznych . To, że przyczyniliśmy się do powstania suwerennego,godnego życia osobom z niepełnosprawnością intelektualną także w ich dorosłym życiu. Życie nie musi obfitować w wielkie wydarzenia, codzienny trud wystarczy by je uwrażliwić i uszlachetnić.