Uwielbią Pana wszystkie ludy ziemi - homilia Prymasa Polski

Drodzy bracia i siostry!

Tymi słowami dzisiejszej liturgii witam was i pozdrawiam wszystkich zgromadzonych na modlitwie w prymasowskiej bazylice katedralnej w uroczystość Objawienia Pańskiego, nazywaną również świętem Trzech Króli.

Uroczystość, którą obchodzimy 6 stycznia, w Kościele powszechnym nosi nazwę Epifania. Greckie słowo epiphaneia oznacza objawienie. Czytamy w liście do Tytusa: Ukazała się bowiem łaska Boga, kóra niesie zbawienie wszystkim ludziom (Tt 2,11), a także: ukazała się dobroć i miłość Zbawiciela, naszego Boga, do ludzi (Tt 3,4).
Objawienie jest oznajmieniem tajemnicy Boga Zbawiciela. Zachodzi ścisły związek znaczeniowy pomiędzy objawieniem a tajemnicą zbawienia. Stwórca dał człowiekowi zdolność poznawania świata, rzeczy widzialnych, faktów historycznych. Dał nam również zdolność przenikania własnym rozumem poza powierzchnię tego, co zmysłowe. Jednak Bóg wyszedł też naprzeciw człowiekowi, przemawiając do niego bezpośrednio. Na tym właśnie polega Objawienie! Bóg przemówił do człowieka objawiając mu, co On sam wie i myśli o sobie samym, o człowieku i o świecie. Dzięki Objawieniu poznajemy więc Boży zamysł. Poznajemy go naszym rozumem, jednak nie na zasadzie własnego poznania. Przyjmujemy to, co Bóg nam objawia, ponieważ Mu ufamy. To nasze zaufanie wobec autorytetu objawiającego Boga nazywa się wiarą. Mamy świadomość, że o Bożej rzeczywistości może pouczyć człowieka tylko sam Bóg. To, że Bóg zechciał oznajmić człowiekowi prawdę o sobie świadczy o tym, że człowiek jest dla Boga kimś niesłychanie bliskim, kimś do Niego podobnym, że jest tym jedynym stworzeniem w widzialnym świecie, z którym Bóg może rozmawiać, może mu powierzyć prawdę o sobie, o swoim życiu wewnętrznym, prawdę o swoich bliskich tajemnicach.

Ujrzeliśmy bowiem Jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać Mu pokłon (Mt 2,2) Słowa te słyszeliśmy w odczytanej dziś Ewangelii. Wypowiedzieli je Mędrcy ze Wschodu w Jerozolimie, wobec króla Heroda. Słowa te streszczają całe objawienie Bożego Narodzenia. Mędrcy ze Wschodu obok pasterzy betlejemskich są tymi, którzy zostali przez Boga samego wprowadzeni, niejako wtajemniczeni we wcielenie Syna Bożego. Pasterze znajdowali się na miejscu, w pobliżu miasta dawidowego. Natomiast Mędrcy przybywali z daleka, czytając znaki, którymi Bóg wskazywał czas i miejsce narodzin Zbawiciela. A znakiem szczególnym była gwiazda, która prowadziła ich w stronę kraju Izraela; najpierw do Jerozolimy, a potem do Betlejem. W widzialnym znaku gwiazdy przemawiał do nich niewidzialny Bóg. Jak to się mogło stać, że wśród tylu gwiazd, jakie Mędrcy obserwowali na niebie, ta jedna mówiła im o narodzeniu Syna Bożego w ludzkim ciele? Było to możliwe tylko dzięki wierze. Mędrcy przybywszy do Jerozolimy szukali potwierdzenia swej intuicji u uczonych w Piśmie, którzy znali Objawienie Boże dane Izraelowi. I otrzymali odpowiedź: prorok Micheasz zapowiedział, iż Mesjasz ma się narodzić w Betlejem(por. Mi 5,1). Mędrcy udali się więc do Betlejem i trafili na miejsce, gdzie znajdowało się Dziecię wraz ze swoją Matką i Józefem, padli na kolana i złożyli Mu symboliczne dary.
To wszystko świadczy o tym, że wiara wprowadziła ich bezbłędnie w samo centrum tajemnicy Bożego Narodzenia.

Chrystus objawił się wszystkim narodom, których symbolicznie reprezentują Mędrcy. Ci Trzej Mędrcy, którzy ze Wschodu przybyli do Betlejem, są zapowiedzią wielkiej wędrówki wiary, która idzie przez pokolenia, zbliżając ludzi, ludy i narody do siebie i do Chrystusa, Światłości świata. Już ponad dwa tysiące lat trwa ta wędrówka i wiele ludów i narodów w niej uczestniczy. A światłość, która wzeszła nad Jeruzalem w pełni czasu nie gaśnie, świecąc wciąż tym samym, a przecież nowym światłem. Rozświetla ona drogę ludzkości pośród różnych ciemności, które zalegają ziemię. I wciąż poprzez ciemności tej Izajaszowej nocy (por. Iz 60,2) rozlega się wołanie pasterzy, Mędrców i wszystkich wierzących każdej epoki: Christus apparuit nobis, venite adoremus!

Wierzymy więc i mamy nadzieję, że Uwielbią Pana wszystkie ludy ziemi.
Amen!