Nowy kościół w Gnieźnie poświęcony przez Prymasa [FOTO]

Nowy kościół w Gnieźnie poświęcony przez Prymasa
Poświęcenia nowego kościoła dokonał Prymas Polski ks. abp Wojciech Polak. Wcześniej wierni z osiedla Pustachowa uczęszczali na msze do kaplicy przy ul. Granicznej. Parafia pw. Matki Bożej Miłosierdzia w Gnieźnie została erygowana 1 lipca 1996 roku. Służba Boża sprawowana była w tymczasowej kaplicy oddanej do użytku w tym samym roku. W 2008 roku ówczesny arcybiskup gnieźnieński Henryk Muszyński dokonał wmurowania kamienia węgielnego (przywiezionego z Ostrej Bramy w Wilnie) pod nowy kościół parafialny. Budowa świątyni trwała 9 lat. Proboszczem parafii jest ks. Piotr Dworek.

Oto homilia Prymasa:
Umiłowani w Panu, Siostry i Bracia!

Papież Franciszek w jednej ze swych homilii wskazywał kiedyś, że aby sobie zrobić „test” właściwego powołania chrześcijańskiego, trzeba się zapytać o naszą relację z dwiema matkami, które mamy – z matką Kościołem i matką Maryją. Dzisiejszy uroczysty dzień patronki waszej parafii Matki Bożej Miłosierdzia, a zarazem pierwsza Msza święta sprawowana w budującej się jeszcze świątyni, są niewątpliwie okazją, również dla nas wszystkich, by postawić sobie pytanie o naszą relację z Kościołem i z Maryją. Jak wygląda moja relacja z Kościołem, z moją matką Kościołem – zachęcał do postawienia sobie najpierw takiego właśnie pytania papież i jeszcze dopowiadał to drugie: I jak wygląda moja relacja z Maryją, która jest moją Mamą, moją Matką? Wspólnota parafialna pod wezwaniem Matki Bożej Miłosierdzia to przecież szczególne miejsce, aby się z tymi pytaniami zmierzyć. Zmierzyć się z pytaniem o miejsce Kościoła w naszym życiu i o miejsce Maryi, Matki Bożej, Matki Kościoła, Matki Miłosierdzia w życiu każdej i każdego z nas, w życiu naszych rodzin i tej szczególnej wspólnoty, jaką jest nasza parafia. Dziś te pytania i szukanie na nie odpowiedzi są jeszcze niejako wzmocnione przez to właśnie wydarzenie, w którym uczestniczymy. Pierwsza Msza święta w tej maryjnej świątyni. Wszyscy wiemy, że wieńczy ona pewien ważny etap budowy parafialnego kościoła, parafialnej świątyni, która otwiera swoje podwoje, by odtąd, właśnie tutaj, a nie jak dotychczas w kaplicy, gromadzić się na sprawowanie Eucharystii. Odtąd tutaj, pod opieką waszej patronki, Matki Bożej Miłosierdzia, wsłuchując się w Boże Słowo, sprawując sakramenty święte, a nade wszystko gromadząc się na Eucharystii, i wy, Siostry i Bracia, będziecie mogli – jak pisał w swym Liście do Tytusa Apostoł Paweł – doświadczać, że z miłosierdzia swego zbawił nas Bóg, przez obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym. Mając zaś udział w Bożym zbawieniu, sami stajemy się żywą świątynią Boga. Świątynia Boża – jak tłumaczył kiedyś papież Franciszek – jest bowiem nie tylko tym budynkiem widzialnym zbudowanym z kamieni, ale jest nade wszystko Ciałem Chrystusa, uczynionym z żywych kamieni. Na mocy chrztu świętego każdy chrześcijanin jest częścią tej Bożej budowli, co więcej sam staje się Kościołem Boga.

Umiłowani Siostry i Bracia!

Pytanie więc o naszą relację z Kościołem, pytanie o nasze miejsce w Kościele i o miejsce Kościoła w naszym życiu, to w istocie pytanie o naszą chrześcijańską tożsamość, o nasze chrześcijańskie powołanie, o to kim, jako chrześcijanie, w tym świecie tak naprawdę jesteśmy. Odpowiedź zaś – powtórzę jeszcze raz za papieżem Franciszkiem – to rzeczywiście jakby ów swoisty „test” naszego powołania chrześcijańskiego. Wy zdajecie ten właśnie test, Moi Drodzy, wspólnie, jako parafia, w ciągu tych minionych dwudziestu jeden lat. Zdajecie ten test w tej części Gniezna, wznosząc ten widzialny budynek waszej świątyni, budując parafialny kościół, ale również, a może przede wszystkim, zdajecie ten test budując ten Kościół, który jest żywym ciałem, idącym razem jako wspólnota parafialna i działającym w historii. Trzeba jednak pamiętać, że tak naprawdę to nie my budujemy, nie my wznosimy Panu Bogu świątynię. Nie my dajemy dom Panu Bogu, lecz to raczej Bóg sam buduje swój dom, by zamieszkać wśród nas. Papież Franciszek tłumaczył tę prawdę w ten oto sposób: Chrystus jest żywą Świątynią Ojca i On sam buduje duchowy dom, czyli Kościół – buduje go nie z kamieni materialnych, ale z żywych kamieni, którymi my jesteśmy. Apostoł Paweł mówi do chrześcijan z Efezu: wy jesteście zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie głowicą węgła jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynie, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha. Słuchając przed chwilą Ewangelii o zwiastowaniu Maryi narodzenia Jezusa mogliśmy wszyscy zobaczyć, w jaki sposób człowiek, Maryja, staje się mieszkaniem Boga przez Ducha Świętego. Mogliśmy też usłyszeć, że to Bóg w Maryi znajduje mieszkanie dla swojego Syna. Człowiek, Maryja, staje się mieszkaniem Boga za sprawą Ducha Świętego, tak, jak to sam Bóg przez swego anioła zapowiadał. Bóg zwiastuje, a więc objawia w ten sposób Maryi, swój zamiar, by uczynić Ją właśnie Matką swojego Boskiego Syna. Wszystko rozpoczyna się więc w dialogu Boga z człowiekiem. On objawia człowiekowi jego powołanie. On wychodzi do niego ze swoim planem. Bóg ma bowiem swój plan wobec każdego ludzkiego życia. Każde życie jest więc chciane i zaplanowane przez Boga. Nie jest nigdy wypadkową jakiegoś chaosu czy splotem jakiś nieprzewidzianych sytuacji. Nie rządzi nim przecież przypadek, ale Boska Opatrzność. Bóg ma swój plan także wobec naszego życia. Ważne jest więc, abyśmy potrafili ten Boży plan, ten Boży zamysł wobec naszego życia, dobrze poznać i odczytać. O Maryi, głównej bohaterce zwiastowania, papież Franciszek powie, że była Ona od zawsze przygotowana przez miłość Ojca na to, by stać się Arką Przymierza między Bogiem i ludźmi. Ona poznała bowiem samą głębię tajemnicy Boga, który stał się człowiekiem. Uczestnicząc zaś wewnętrznie w tajemnicy zbawienia, wszystko w Jej życiu zostało ukształtowane przez obecność miłosierdzia, które stało się ciałem. Ona też, w swej pokorze, uczy nas konkretnego prz