Projekt "Marzenia nie do spełnienia", czyli o czym marzą niepełnosprawni intelektualnie

Projekt "Marzenia nie do spełnienia", czyli o czym marzą niepełnosprawni intelektualnie

Każdy z nas o czymś marzy. Jedni o nowym samochodzie, nowym mieszkaniu, lepszej pracy, wycieczce za granicę... A o czym marzą osoby niepełnosprawne umysłowo? Swoje marzenia odzwierciedlili w fotografiach podopieczni Stowarzyszenia „Maki” w ramach projektu „Marzenia nie do spełnienia”. Podczas projektu podopieczni brali udział w warsztatach prowadzonych przez profesjonalnego fotografa, Waldemara Stube. - Podopieczni mają za zadanie zrobić projekt nawiązujący do ich marzeń. Są to marzenia różne, czasem te najprostsze, które dla nas na co dzień są dostępne, dla nich niestety nigdy nie będą osiągalne. To jest marzenie np. zostać fryzjerką, piłkarzem, aktorem, czy wziąć ślub, zamieszkać z partnerem, mieć swoje mieszkanie lub mieć możliwość do podjęcia pracy... - wyjaśnia Waldemar Stube. Jego zdaniem powstały cudowne dzieła, a każde z nich ma swoją wzruszającą historię... Te właśnie historie próbowaliśmy poznać w rozmowie z poszczególnymi uczestnikami warsztatów.

Najpierw rozmawiam z Dominikiem Pędrakiem. Marzy o tym, by zostać elektrykiem i lakiernikiem samochodowym. Zdjęcie, które robił pod okiem Waldka Stube zostało wykonane w warsztacie samochodowym. - Bardzo mi się podobał udział w warsztatach, bo mogłem pokazać swoje marzenie, które nie jest łatwo zrealizować w moim przypadku - mówi nam Dominik.

Arkadiusz Kuś z kolei marzy o byciu piłkarzem. Swoje zdjęcie w ramach projektu zrobił na stadionie Lecha w Poznaniu. -Było to dla mnie ogromne przeżycie, które zapamiętam przez całe życie - mówi Arek.

- Moje marzenie, które, wiadomo, nie spełni się, bo jestem osobą niepełnosprawną intelektualnie, to zostać kosmetyczką - mówi Amanda Łukaszewska. Podczas realizacji projektu Amanda miała okazję być w prawdziwym gabinecie kosmetycznym. - Wyobraziłam sobie, że na tym krześle siedzi pani, która chce, bym jej zrobiła makijaż, pomalowała paznokcie. Poczułam się jak prawdziwa kosmetyczka - opowiada. 24-letnia Amanda, uwielbiająca robić makijaże. Swoich sił próbuje na koleżankach i znajomych, od których dostaje liczne pochwały, marzy jednak, by w przyszłości móc pracować w tym zawodzie. Obecnie częściowo pomaga spełniać to marzenie dziewczyna jej brata. - Jest kosmetyczką i czasem wciąga mnie do tego świata kosmetyków i klientek. Daje mi to ogromne nadzieje, że być może w przyszłości będę mogła być kosmetyczką - mówi. W projekcie zdjęcie Amandy zostało wyróżnione. Jury uznało, że Amanda była na zdjęciu bardzo skupiona i mocno się wczuła w rolę. Sama twierdzi, że to pokazało, jak bardzo jej zależy na spełnieniu tego marzenia i jak wiele dla niej znaczył sam pobyt w gabinecie kosmetycznym.

W podobnym zawodzie jest zakochana Natalia Nowak, która uwielbia robić fryzury i marzy o tym, by być profesjonalną fryzjerką. - Bardzo się denerwowałam podczas realizacji projektu, ręce mi drżały, kiedy próbowałam coś robić. Było to dla mnie ogromne przeżycie, dlatego jestem wdzięczna całej ekipie, która to zorganizowała. Fajnie, że ktoś się zainteresował moim marzeniem - z ogromną satysfakcją opowiada Natalia. Jak dalej twierdzi, jej życie bardzo się zmieniło, odkąd zaczęła chodzić na zajęcia do Środowiskowego Domu Samopomocy „Tęcza”. -Nagle się dużo dzieje, chodzimy na zajęcia, jeździmy na wycieczki, poznałam wielu ludzi, mam mnóstwo znajomych, na których mogę wypróbować moje fryzury, a im się podobają - dodaje z uśmiechem.

44-letni Sebastian Hartung chciałby być zawodowym aktorem. - Marzę o tym, by zostać aktorem i grać na scenie. Moim idolem jest John Travolta- mówi pan Sebastian. Pana Sebastiana wiele razy mogliśmy zobaczyć na scenie MOK-u czy eSTeDe w roli aktora w przedstawieniach, które są realizowane przez opiekunów „Domu Tęcza”. - Może nigdy nie zostanę sławnym aktorem, ale czuję się spełniony, bo mogę grać w spektaklach, które robimy razem w „Domu Tęcza” - mówi do mnie z takim przekonaniem i szczerością, że mam wrażenie, że niejeden człowiek, opowiadając o swojej pasji nie potrafiłby tak wyrazić swoich emocji.

Gdy ślub nie jest prostą kwestią...

Nieco wzruszona po poprzedniej rozmowie zapraszam kolejne osoby d o opowiadania o swoich marzeniach. Szybko się okazało, że wszystko przede mną... Kolejne bohaterki fotografii, Aleksandra i Katarzyna, pragną miłości, marzą o ślubie i białej sukni, śnią o samodzielnym życiu małżeńskim. Obie dziewczyny mają już chłopaków, których poznały podczas zajęć w „Makach”. Podczas realizacji projektu stanęły przed ołtarzem w białych sukniach. - Było to super uczucie. Ja i moje marzenie: duży kościół, piękne kwiaty i prawdziwa sesja zdjęciowa. Taką suknię będę chciała mieć, kiedy będę mogła ślubować, bo chciałabym, żeby to moje marzenie się spełniło. A kiedy będę szła przez kościół, to zobaczę mojego partnera przy ołtarzu - mówi Katarzyna. Aleksandra też wspomina o pięknym ślubie, ale także o wspólnym mieszkaniu. - Jestem bliżej do spełnienia mojego marzenia, bo jestem zakochana, mam chłopaka, ale nie wiem czy uda nam się wziąć ślub i wspólnie zamieszkać, bo to nie jest taka prosta sprawa w naszym przypadku - przyznaje. - Jesteśmy chorzy i potrzebujemy pomocy oraz opieki. Ja mam ataki, a mój partner chore nogi. Mama by musiała ciągle nas odwiedzać i sprawdzać czy dobrze się czujemy.

- Ludzie niepełnosprawni intelektualnie też chcą kochać, pobierać się, mieć rodziny. Wiele zależy jednak od stopnia upośledzenia, bo w ich przypadku zgodę na małżeństwo musi wydać sąd - wyjaśnia Agnieszka Ernst-Chrzontała, psycholog w ŚDS „Dom Tęcza”. - Naszym celem jest przybliżyć im te marzenia, ale jednocześnie uświadamiać im o trudnościach, które mogą spotykać na swojej drodze - dodaje pani Agnieszka.