Kobiety o kobiecości [ZDJĘCIA]

Trzy młode kobiety, poza twórczością artystyczną aktywne na polu społecznym, połączyło wspólne przedsięwzięcie artystyczne. Ewelina Fordońska, Agnieszka Marcinkowska i Katarzyna Zofia Kowalska opowiadają o tym, co dla nich oznacza kobiecość.

Chociaż można zobaczyć na wystawie zdjęcia nagich ciał i takież rysunki, nie mają to być ładne obrazki do ogląda dla panów, a przestrzeń wspólnego przeżywania, dla subiektywnych doświadczeń z kobiecej perspektywy.

Ewelina Fordońska, pomysłodawczyni całego przedsięwzięcia, od dawna realizuje swój projekt fotograficzny. Zdjęcia przedstawiają fragment kobiecego ciała, fragment najbardziej intymny. Nie mają one jednak mieć charakteru erotycznego. Stąd, jak tłumaczy autorka, perspektywa, która sprawia wrażenie, jakby oglądające je kobieta patrzyła na swoje własne łono. Stąd niedoskonałości techniczne, nieostrości, poświaty i mgiełki. Zastosowanie właśnie fotografii, nie poddawanej obróbce, wykorzystującej zastane światło z różnych źródeł i w różnych polach dnia, ma oddać to, że zdjęcia powstały w sytuacjach codziennych i chociaż na pierwszy rzut oka mogą szokować, są przede wszystkim poetyckim zapisem i mają skłaniać do doszukiwania się kobiecej wspólnoty.

Agnieszka Marcinkowska jako swój środek wyrazu wybrała instalację wideo. Postanowiła pokazać w symboliczny sposób zagubienie młodej kobiety, wchodzącej w dorosłość, miotanie się i trudności ze znalezieniem swojego miejsca. Do zobrazowania tych nastrojów posłużyła złota rybka o imieniu Zula - której towarzyszący błękit wody nie działa wcale uspokajająco, za sprawą szeptów zza kadru.

Katarzyna Zofia Kowalska dołączyła do dziewczyn, które wcześniej tworzyły już razem projekt pod nazwą "Przestrzenie subiektywne", jako ostatnia i jak mówi, trochę z przypadku. Nie mniej odnalazła się w "zadanym" przez Ewelinę Fordońską temacie, uzupełniając projekt własnym sposobem artystycznego wyrazu. Jej prace, zdobiące pierwszą część Dużej Galerii MOK-u, to właściwie dwie odrębne serie rysunków: czarno-białych, rysowanych ołówkiem, wzorowanych na kubizmie, oraz inspirowanych japońską mangą, wyrazistych, z zastosowaniem właściwie tylko trzech kolorów. Obraz kobiecości, który wyłania się z jej prac, jest gdzieś pomiędzy zmysłowością, nastoletnim jeszcze zagubieniem, a kobietą walczącą o siebie.

- Projekt powstał około dwóch lat temu. Chciałam zaprosić do projektu kilka osób, aby spotkać się z różnym spojrzeniem na temat kobiecości. I zaprosiłam dwie w zasadzie mi najbliższe osoby, zaproponowałam by wybrały dowolny środek plastyczny. Chciałam, żeby środki były różnorodne, aby zobaczyć jak o jednym temacie można opowiedzieć przez różne środki wyrazu i jak widzą kobiecość trzy młode dziewczyny. Tytuł odnosi się do hormonu progesteron, który wspomaga ciążę. Tutaj ta płodność jest jakby metaforyczna, chodzi o płodność po prosty duchową, artystyczną. A "+ 25" w tytule oznacza wiek, w którym wszystkie jesteśmy - wyjaśnia Ewelina Fordońska.

Zakończeniem czwartkowego wieczoru, kiedy odbył się wernisaż wystawy, był spektakl Teatru Ponad Czasem "Jeden taki dzień". Grupa złożona z seniorów z Gnieźnieńskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku ii licealistek także, na swój sposób, opowiada o wyzwoleniu i samoświadomości - już nie z perspektywy feministycznej, a przede wszystkim międzypokoleniowej. Nie tylko wiek +25, do którego odnoszą się prace przedstawione w galerii, ale i +55 to wiek niełatwy, kiedy trzeba zdefiniować swoje miejsce w świecie.